In Dutch:
Hoi, ik ben Tineke,
ik woon in een middelgrote stad in Nederland. Ik werd lid van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen toen ik 19 was. Doordat ik in gebied woon waar de kerk niet zo heel erg groot is, heb ik de gelegenheid gehad om in vele roepingen dienstbaar te zijn, zowel op wijk- als ringniveau. In de ruim 35 jaar dat ik lid ben van de kerk heb ik altijd één, maar meestal twee of drie roepingen gehad. Ik heb me in de kerk altijd met hart en ziel ingezet, onder andere als ZHV-presidente, District Jonge Vrouwen presidente, en leerkracht Evangelieleer. Ik heb jarenlang seminarie en later Instituuslessen gegeven.
Ik heb de man waar ik later mee zou trouwen aan de zendelingen voorgesteld. Kort nadat hij gedoopt werd, zijn we getrouwd. Ons huwelijk werd niet gezegend met kinderen maar op een gegeven moment hebben we twee pleegkinderen in ons gezin opgenomen. Ik hou zoveel van ze. Helaas eindigde ons huwelijk twee jaar later in echtscheiding en sindsdien ben ik een alleenstaande pleegmoeder. Door vele jaren intensief bezig geweest te zijn met mijn relatie met God en Christus heb ik heel diep en sterk innerlijk weten ontwikkeld dat ik elk ogenblik van mijn bestaan gedragen en gesteund wordt door een diepe, oneiding grote liefde.
Zo langs als ik lid ben van de kerk, ben ik mij bewust geweest van de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in de kerkelijke organisatie. Ik heb geprobeerd dit te begrijpen en het te accepteren. Soms met meer en soms met minder succes. Maar hoewel ik me bewust was van deze ongelijkheid en er mee worstelde heb ik nooit gedacht aan de mogelijkheid dat vrouwen het priesterschap zouden ontvangen. Het kwam gewoon niet in me op als reëele mogelijkheid. Niet tot mijn jongens de 8-jarige leeftijd naderden en het verlangen te kennen gaven om gedoopt te worden. Het plannen van de doopdienst was voor ons alle drie een moeilijke en pijnlijke aangelegenheid. Ik was de enige in zowel hun biologische als in hun pleegfamilie die lid was van de kerk. Natuurlijk wilden ze door mij gedoopt worden. Ik zag de verwarring en de teleurstelling in hun ogen toen ik ze moest vertellen dat dat niet kon, omdat ik een vrouw ben. Ik kon ze ook niet bevestigen. ik kon zelfs niet als getuige fungeren bij hun doop. Alleen maar omdat ik een vrouw ben, Het was een hele harde, pijnlijke confrontatie met alles wat er zo heel erg mis gegaan is in ons leven. Terwijl ik hierover nadacht, hoe een doop eigenlijk een vreugdevolle en niet een pijnlijke aangelegenheid zou moeten zijn, kreeg ik een persoonlijke openbaring. Heel eenvoudig, krachtig en duidelijk. Als dit geen persoonlijke openbaring was, dan heb ik er nooit
één gehad, zo duidelijk was het en zo diep raakte het mijn hart. De woorden die zich in mijn hoofd vormden luidden: ‘Dit is niet goed. Zo helemaal niet goed.’ Zo eenvoudig was het. Ik heb er niet om gevraagd, was er niet naar op zoek, het lag niet in de lijn van mijn eigen denken. Het raakte me diep in mijn hart en in mijn hoofd op een hele duidelijke, krachtige manier. Deze ervaring heeft me diep geraakt en is sindsdien bij me gebleven.
Dat is de reden waarom ik geloof dat vrouwen tot het priesterschap geordend zouden moeten worden.
English Translation:
Hi, I am Tineke.
I live in a small town in The Netherlands. I joined the LDS Church when I was 19. Since I live in a part of the world where the church is not very big I have had the opportunity to serve in many callings on ward and stake level. in my 35+ years of church membership I have always held at least one, but most of the time 2 or 3 three callings. I have always served in the Church with my heart and soul, among others as Relief Society president, District Young Women’s president and Gospel doctrine Teacher. For many years I have taught Seminary and later Institute. I served a full-time mission in England.
I introduced the man I later married to the missionaries. He got baptized and we got married. soon after the marriage he became inactive. Our marriage was not blessed with children, but we took on two foster children. I love them dearly. Unfortunately the marriage ended two years later in divorce so I am now a single foster mother.
Through many years of maintaining a personal relationship with God and Jesus Christ I have developed a very deep and strong inner knowledge that I am carried and sustained by a deep infinite love every moment of my existence.
As long as I have been a member of the Church I have been aware of the gender inequality in the institutional church. I have tried to understand and accept it, some times with more success than others. Even though I was aware of and struggled with this inequality, female ordination never came to my mind as a possibility. It just didn’t occur to me. Not until my boys approached their 8th birthday and pronounced the desire to be baptized. Preparing the baptismal service was difficult and painful for the three of us. I was the only church member in both their biological and foster families. Of course they wanted to be baptized by me. I could see the confusion and disappointment in their eyes when I had to tell them I couldn’t, because I am a woman. I could not confirm them either. I could not even be a witness to their baptism. Just because I am a woman. It was a very harsh confrontation with everything that went so painfully wrong in our lives. When I was thinking about how sad this is and how a baptism should be a joyous occasion not a painful one, I had a very strong personal revelation. It was simple, strong and straight forward. If it was not a personal revelation I have never had one, that is how clear it was. The words that formed in my head were: “this is wrong. so very very wrong” Simple as that. I did not ask for it, did not look for it, it came to my heart and to my mind in a very clear and powerful way. It touched me very very deeply, and has stuck with me ever since.
This is why I believe women should be ordained.